آن طور که از خبرها پیداست بودجه دولت در سال آینده، یک بودجه انقباضی خواهد بود. یکی از مباحثی که در اقتصاد مطرح می گردد، این است که در شرایط رکود تورمی اولویت با درمان رکود است یا تورم؟ زیرا با سیاست های انبساطی دولت در راستای بهبود بیکاری تورم بالاتر می رود و بالعکس.
برای رفع این مشکل در بلند مدت باید نهاد های اقتصادی تقویت گردد. اما در کوتاه مدت پاسخ به این پرسش نیازمند این است که بدانیم شرایط تورمی گذراست و یا پایدار است؟
در اقتصادی همچون اقتصاد ایران که تورم در پوست و گوشتش نفوذ کرده تا تورم کنترل نشود، به سختی می توان به رسیدن به دیگر اهداف اقتصادی امیدوار بود. در اینجا به 3 دلیل اشاره می شود:
1. تورم ساختاری باعث کاهش طرح های بلند مدت بخش خصوصی می گردد. زیرا برای یک طرح اقتصادی، بنگاه هزینه های امروز و در آمدهای فردای خود را محاسبه و پیش بینی می کند. اگر درآمد های پیش بینی شده از هزینه ها بیشتر بود، طرح را اجرا می کند. در شرایط تورمی :
الف) محاسبه درآمدهای آتی با ریسک و نوسانات بسیار بالایی مواجه است.
ب) درآمد های آتی دارای ارزش کمتری می شوند، زیرا با نرخ بالاتری تنزیل می شوند.
2. اگر با افزایش تورم نرخ سود بانکی افزایش یابد، پول ها از تولید به سمت فعالیت های غیر مولد مانند دلالی می رود. و اگر افزایش نیابد رانت اقتصادی و فساد به وجود خواهد آمد. ( که نمونه اش را در سالهای اخیر بسیار دیده ایم.)
3. امنیت روانی برای افراد جامعه بسیار کم می شود و به بهره وری ایشان لطمه می زند.
پس باید صبر پیشه کنیم و سختی های یک رکود را پذیرا باشیم تا بتوانیم گام به گام به سوی زندگی بهتر به پیش رویم.
پ . ن : این مطلب را روزهایی که دولت بودجه را به مجلس داد نوشته بودم اما امروز گذاشتم.
